Το Δ.Σ. Κάμπου Χίου στεγάζεται σε δύο πετρόκτιστα κτίρια στην περιοχή Κλούβα.
Το νότιο κτίριο πρωτολειτούργησε το 1925 ως Σχολή Αρρένων Χίου, σύμφωνα με την εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα που βρίσκεται στο διάδρομο του διδακτηρίου από κληροδότημα Μιλτιάδου Λ. Καλβοκορέση.
Από το 1927, στο βορινό κτίριο, στεγάστηκε το Μηταράκειο Παρθεναγωγείο.
Το 1934, με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας, τα δύο σχολεία συγχωνεύτηκαν και λειτούργησαν ως Μικτό Κάμπου και από το 1939 λειτούργησε ως β΄Δ.Σ. Κάμπου.
Μετά τη μεταπολίτευση, το βορινό κτίριο, στέγασε για ένα διάστημα (1978 – 87) το Γυμνάσιο Κάμπου.
Το 1988 συγχωνεύτηκε με το α΄ Δ.Σ. Κάμπου (Στρατήδαινας) και αποτέλεσαν ένα 6/θέσιο Δ. Σ. με έδρα την περιοχή Κλούβα.
Σήμερα η οργανικότητα του σχολείου είναι 8/θέσια.
Στα τελευταία χρόνια ο αριθμός των μαθητών συνεχώς αυξάνεται και κάθε τάξη του σχολείου είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα.
Ειρήνη ΠαΪδούση
Η Ειρήνη ΠαΪδούση γεννήθηκε στον Κάμπου της Χίου από το Γιώργο και τη Βιερού ΠαΪδούση. Η πηγαία παιδαγωγική διαίσθηση και το παιδαγωγικό ήθος της την έκαναν πολύ γρήγορα να δείξει πως η πορεά της, ως νεαρή δασκάλα, θα ξεμάκραινε από τους γνωστούς και πατημένους τότε δρόμους.
Είχε μαντέψει πως τα παιδιά μπορούν, από τον πρώτο κιόλας σχολικό χρόνο, να καλλιεργήσουν, όχι μόνο τον προφορικό αλλά και το γραπτό τους λόγο, αρκεί να τους δίνονται οι ευκαιρίες και να αφήνονται αδέσμευτα από κάθε επέμβαση, ελέυθερα και αυθόρμητα να εκφράζονται.
Είχε ιδρύσει το πρώτο ΄΄σχολικό πρατήριο΄΄, στο εκπαιδευτήριο της Μίνας Αηδονοπούλου όπου εργάστηκε από το 1923 έως το 1945, με μια μικρή διακοπή τριών χρόνων, όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Λωζάνης (1928 – 1931) απ’όπου πήρε το πτυχίο Παιδαγωγικών Επιστημών.
Το 1939 χαρίζει στον εκαιδευτικό κόσμο το βιβλίο ΄΄ Το θέατρο ως σχολικός οργανισμός΄΄ και το 1954 ΄΄Το κουκλοθέατρο και η ψυχαγωγία του παιδιού΄΄ , βιβλίο που γράφτηκε με τη συνεργασία της Ελένης Θεοχάρη – Περάκη.
Εκτός από την προσφαρά της στη σχολική μόρφωση και ζωή η Ειρήνη ΠαΪδούση έχει αφήσει συγγραφικό έργο που βρίσκεται σκορπισμένο σε εφημερίδες της εποχής της: ΄΄Παιδεία΄΄(1946 – 1951) και ΄΄Παιδεία και Ζωή΄΄ (1952) όπου έγραφε ως τον τελευταίο μήνα της ζωής της.
Από το 1945 έως το Μάρτιο του 1961, όπου και αποχαιρέτησε τη ζωή, ευτύχησε να εργαστεί ως μέλος στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο του Υπουργείου Παιδείας.
Η ΄΄κυρία Ειρήνη΄΄ με την προσωπική της συμπεριφορά αποτελεί ένα πολύ αξιόλογο και ουσιαστικό παιδαγωγικό παράδειγμα!