Μεγάλη η τιμή για το σχολείο μας και για ολους εμας, η παρουσία και η εκφώνηση του πανηγυρικού της Ημερας για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, από τον αγαπημένο μας συνάδελφο και δάσκαλο, κ. Διονύση Μελαχροινουδη αμέσως μετά την τέλεση της Δοξολογίας στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό.
Ομολογουμένως, ο μεστός του λογος, μας συγκίνησε ολους! Μαζί του, γυρίσαμε για λίγο πίσω στον χρονο, μεταφερθήκαμε νοερά εκεί, στα βουνά της Πινδου, στα οχυρά του Μπελες, στο Δίστομο, τα Καλαβρυτα και αναλογιστήκαμε το μέγεθος του ηρωισμού εκείνων των ανθρώπων.
Διαβαστε ένα μικρο απόσπασμα του πανηγυρικού του λόγου:
“..Τελειώνοντας ένα αντίδωρο στον κόπο σας να στέκεστε όρθιοι στη δική μου ομιλία. Θα σας πω ένα περιστατικό:Πλατεία Κλαυθμώνος. Λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο. Υποστολή σημαίας . Το στρατιωτικό άγημα παρουσιάζει τα όπλα. Ακούγεται ο εθνικός ύμνος . Η κίνηση σταματάει . Όλοι σηκώνονται όρθιοι και παραμένουν ακίνητοι. Εκείνη τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται. Κατευθύνεται θυμωμένος προς ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά και του λέει: “γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας; Δεν έχεις φιλότιμο ;”.Ο άνθρωπος έμεινε βουβός. Μετά κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει.Ήθελε να φωνάξει, αλλά συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του . Κλαίει με λυγμούς. Όμως συνέρχεται γρήγορα. Σκουπίζει τα δάκρυά του και με πολλή δύναμη των χεριών του (αυτά ήταν γερά) στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη τη ψυχή του, στο νεαρό αξιωματικό “πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο” και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού όπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω από τα γόνατα.Και ξαναρχίζει να κλαίει. Ο κόσμος γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, περισσότερο όμως από όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός.”..
Αγαπημένε μας Διονύση, σε ευχαριστουμε πολύ για την τιμή που νιώθουμε! Υπερήφανοι και πολύ χαρούμενοι για σένα!
