Αυτό που σκεφθήκαμε και κυρίως, όλα αυτά που νιώσαμε σήμερα, όλοι εμείς που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε τα υπέροχα παιδιά της Ε τάξης, είναι δύσκολο να αποτυπωθούν με λόγια.
Ωστόσο, θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε..
Τα παιδιά μας λοιπόν, μας μίλησαν για εκείνη την ημέρα σύμβολο, 17 Νοεμβρίου 1973, και με μοναδικό τρόπο μας μετέφεραν στην καρδιά των γεγονότων, πλημμυρίζοντας και την δική μας καρδιά από συναισθήματα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού το ίδιο το Πολυτεχνείο, τότε, ξεχύλιζε από συναίσθημα!
Σήμερα λοιπόν, μέσα από το υπέροχο θεατρικό που ετοίμασαν τα παιδιά για εμάς, “συναντηθήκαμε” νοερά, έστω και για λίγο, στο ίδιο σταυροδρόμι με όλους εκείνους τους νέους και νέες, που ήθελαν να εκδηλωθούν, να δοκιμάσουν τα όριά τους στο Πολυτεχνείο, εκεί, που χτίστηκε η απαράμιλλη δύναμη της ενότητας, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της αξιοπρέπειας και της ανιδιοτέλειας στην προσφορά. Εκεί που νους και καρδιά έγιναν ένα.
Αυτό που σίγουρα θα μείνει απότυπωμένο στο μυαλό μας, μετά την σημερινή γιορτή, είναι η έντονη επιθυμία που υπήρχε τότε, για αυτοδιάθεση, η οποία, μέσα σ’ ένα εκρηκτικό κλίμα ποικίλων και έντονων συναισθημάτων, ήταν πολύ εύκολο ν’ αναπτυχθεί, αλλά εντελώς ανέφικτο να χαλιναγωγηθεί.
Πίσω από όλη αυτήν την υπέροχη δουλειά που παρουσιάστηκε σήμερα, κρύβεται ο μοναδικός και αγαπημενος, κ. Διονύσης Μελαχροινούδης, δάσκαλος της Ε τάξης, ο οποίος πέρα από την καθοδήγηση, ήταν και ο σκηνοθέτης του θεατρικού!
Η μοναδική και επίσης αγαπημένη, κ. Ελένη Κουμπή, δασκάλα παράλληλης στήριξης, ήταν εκείνη η οποία βοήθησε και υποστήριξε την όλη προετοιμασία, ποικιλοτρόπως.
Δε ξεχνάμε ασφαλώς τον αγαπημένο κ. Γιώργο Φαραντάκη, τον μουσικό του σχολείου μας, ο οποίος έχει έναν μοναδικό τρόπο να μυεί τα παιδιά μας στον μαγικό κόσμο της μουσικής!
Χίλια μπράβο σε όλες και όλους!!! Μικρούς και μεγάλους!!!
Σας ευχαριστούμε πολύ για τις στιγμές και τα συναισθήματα που νιώσαμε σήμερα!!!
Ευγνώμονες για τις στιγμές!
